 |
| Horst P. Horst, Vogue, 1946 |
Ik lees 1946. De oorlog is voorbij. Vijf jaar verborgen. Vijf jaar vervlogen, in stilte, toont zich weer het licht, als een Vermeer. Soms staat de tijd stil, verstrijken eeuwen zonder dat het anders voelt. Een foto van Horst. Vijfenzeventig jaren. Bijna anderhalf jaarcorona en dan ga je weer zingen. Iedereen zomaar anderhalf jaar ouder, verder, en toch ook weer niet. Niets dat verandert, niet in vierhonderd jaren, vijfenzeventig, anderhalf. Een seconde.
Tijd is een wonderlijk fenomeen waar niet doorheen valt te kijken. Een reflectie van lijnen en oppervlakten, die ons afsnijden van het verleden, de toekomst, maar een enkele keer iets weten te raken, onverwacht, in de essentie. Alleen door de oppervlakte te beschrijven kun je diepte suggereren, schreef Willem van Maanen. Het doel van schrijven is verbergen. Het lezen kan ons soms doen hervinden. Net als een foto van Horst, een schilderij van Vermeer. Gezang na tijden van stilte.
