 |
| André Derain, “Meisje schilt appels”, 1938 |
De universele verklaring van de rechten de mens uit 1948 stelt het Kantiaanse begrip van de menselijke waardigheid centraal. Vrijwel alle landen ter wereld zetten er hun handtekening onder, in de wetenschap wat het Joodse volk tijdens de Tweede Wereldoorlog was aangedaan.
Een moraal die werd ontkoppeld van God.
Maar wat is een moraal waard die gekoppeld is aan mensen.
Hoe wrang is het om een mensenleven later te constateren dat precies het Joodse volk, althans Israël, die menselijke waardigheid willens en wetens met voeten treedt. Slachtoffers worden daders, maar daders zullen ook altijd weer slachtoffer worden.
Mij zij de wrake, sprak God.
En zo gaat het nooit eindigen.
