 |
| Harold Voigt, “Vrouw aan het raam; rode jurk” |
Een minuut stilte. Op de Dam wordt weer het oude toneelstukje opgevoerd, met de strakke gezichten van het morele gelijk der overwinnaars. Geen woord over Palestijnen. Bijna tachtig jaar verder is er het failliet van de herdenking. De smet van het heden sluit de ogen van het verleden. Sluit de ogen van de toekomst. De geschiedenis kent vreemde wendingen.
Ik werk in de Geestelijke Gezondheidszorg. Twee dagen geleden hielden we twee minuten stilte voor een collega die van vermoord door een patiënte. De smet van het heden sluit de ogen van het verleden. Sluit de ogen van de toekomst. Waar stopt het begrip? Waar begint verantwoordelijkheid?
Gedrag dient niet causaal, maar finaal getoetst te worden, schreef Mulisch. Uit de causale verklaring is het morele oordeel verdwenen. De smet van het heden sluit de ogen van het verleden. Sluit de ogen van de toekomst. Ik weet nog steeds niet of ik het er helemaal mee eens kan zijn.
Het leven is vergeven van individuen. Van meningen. Het leven is ingewikkeld.
