 |
| Maxfield Parrish, “Lady Violetta and The Knave of Hearts open the Oven Door to see if the Tarts are done”, 1924 |
Iemand, een jonge vrouw, vertelde me een oude droom, uit haar vroege kindertijd.
“Ik was heel licht, vederlicht, en ik zweefde door de ether. Maar voor, daar waar ik naartoe wilde, werd mijn gang versperd door een zware massieve bal, waar ik niet langs kon. Een bal die veel te groot en te zwaar was. Ik wilde erdoor maar kon er niet langs. Telkens opnieuw kwam de droom en telkens opnieuw wilde het niet lukken”.
Ik stapte in de droom, als sterke grote volwassen man, en zweefde naar haar toe: “Zal ik de bal eens een duw geven”? “Dat is goed”, zei ze. En ik zweefde naar de bal en met al mijn kracht gaf ik zo een forse duw dat de bal de verte in schoot, en boem, grote knal. In de verte zagen we de bal in duizenden stukjes uit elkaar spatten.
