 |
| Nikolaj Aleksandrovitsj Sergejev, “Appelbomen in bloei”, Klein-Rusland, 1895, hoe mooi het was… |
Ik ben nog nooit in Rusland geweest. Ik heb altijd veel affiniteit gehad met Russische literatuur, met de Russische geschiedenis, maar ik ben nog nooit in Rusland geweest. Terwijl het wel had gekund, wat ik niet had kunnen denken toen die affiniteit ontstond, begin jaren tachtig.
Nu kan het niet meer. Lang heb ik het plan gehad om in 2024 Moskou te bezoeken, het mausoleum van Lenin, honderd jaar na datum. Maar nu kan het niet meer. Als zo vaak lijk ik te laat, te lang heb ik gewacht. Honderd jaar is een lange tijd. Veertig ook.
Ik treur om de dood van Navalny. Veel heb ik gelezen over Stalin, in verwondering, dat zoiets kon gebeuren. Nog steeds kan ik niet geloven dat het is gebeurt, nog steeds. En nog altijd laten we het gebeuren, gewoon, omdat het gebeurt. Ik treur om de dood van Navalny.
Of Stalin ook Lenin heeft vergiftigd zullen we wel nooit bevestigd krijgen. Ik weet niet of het nog zou kunnen. Ik weet ook niet welk belang het nog zou dienen. Mijn mening over Lenin is wat gaan veranderen met de tijd. Mijn mening over Stalin niet. Die zie ik nog elke dag bevestigd.
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks alles wat ik gelezen heb. Ik ben net zo naïef als ieder ander. Ik kan het nog steeds niet geloven.
