Het voelt als een verdrietige woensdagavond. Nooit had ik gedacht dat het politieke theater me zo kon teleurstellen. Of zijn het de kiezers?
De kiezer heeft gesproken, hoor ik Geert Wilders zeggen. Welke kiezer denk ik erachter aan. Ik niet! Vroeger in het café, bazelend over verkiezingen, heb ik wel eens gezegd: zo lang de stem van elke halve gare net zoveel waard is als de mijne vergaat me een beetje de zin. Noem het pedant, misschien had ik toen een paar glazen bier op, maar nu, in een nuchter gemoed, voelt het een beetje hetzelfde. Om dezelfde reden waarom in altijd tegen referenda ben geweest. Ik denk aan het klimaat, aan Europa. Aan mijn trotsgevoel op Nederland, hoe broos dat ook was.
Het voelt alsof we in de laatste minuut de finale hebben verloren. Het voelt als een verdrietige woensdagavond!
