 |
| John William Waterhouse, “ 'I am half sick of shadows,' said The Lady of Shalott, 100,3 x 73,7 cm, 1915, Art Gallery of Ontario, Toronto |
John William Waterhouse werd zijn leven lang gefascineerd door Alfred Tennysons lange gedicht ‘De vrouwe van Shalott’ en maakte meerdere schilderijen naar het thema. “Ik ben de schimmen zo moe” is er eentje vroeg uit de verhaallijn en toont het opkomen van frustraties. De vrouwe van Shalott zit opgesloten in een toren en kan het leven slechts aanschouwen door een spiegel. Als ze zit te weven aan een kleed ziet ze in de spiegel, met de biografen van de toren weerspiegeld als een hart, eerst een begrafenisstoet en daarna ‘twee geliefden, pas getrouwd’.
But in her web she still delights
To weave the mirror’s magic sights,
For often thro’ the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, came from Camelot:
Or when the moon was overhead
Came two young lovers lately wed;
'I am half sick of shadows,' said
The Lady of Shalott
To weave the mirror’s magic sights,
For often thro’ the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, came from Camelot:
Or when the moon was overhead
Came two young lovers lately wed;
'I am half sick of shadows,' said
The Lady of Shalott
De symboliek is overduidelijk: het leven is kort en de liefde is waar het om draait. Tegelijkertijd smacht ze naar fysieke passie, onmiskenbaar in de sensuele pose van de vrouwe en de omgordend door de heupbeenderen, symbool van toewijding. ‘I am half sick of shadows’. Mooier kun je het niet uitdrukken. Alleen al om de titel.
Waterhouse beeldt de Vrouwe van Shalott af net voordat ze Lancelot ziet langsrijden in de spiegel, op weg naar Camelot.
As he rode down to Camelot
From the bank and from the river
Het clashes into the christal mirror
‘Tira lira,’ by the river
Sang Sir Lancelot
De vrouwe van Shalott is wanhopig verliefd op de de koene ridder, zozeer dat het - onvermijdelijk - tot haar ondergang zal leiden. De rivier die uiteindelijk haar dode lichaam zal wegvoeren kabbelt gestaag voort, als het leven dat niet stilstaat. Lancelot zingt zijn lied. ‘Tira lira’.
Hoe mooi is de lyriek en hoe droevig. En hoe actueel het psychisch lijden. Hoe troostend in zichzelf de romantiek. Een oergevoel. De weerklank van mijn jeugdig lezen. Zoveel te laat als ik geboren ben.
Dat alles!
