Zo rond mijn twintigste werden op televisie de films van de Marx Brothers vertoond, op een laat tijdstip. Ik herinner me dat ik in mijn eentje zat te kijken en bij voortduring hardop moest lachen, geheel spontaan. Later is me dat zo vaak niet meer overkomen, hardop lachen in mijn eentje. Ik lach überhaupt niet zo vaak echt hardop, hoe leuk ik iets ook kan vinden. Hardop lachen is een relict uit de apentijd, heb ik wel een gelezen, een oergeluid die vanuit ons strottenhoofd, nog van voor we konden spreken. Ik kan nu zeggen dat ik iets leuk vind. Hardop lachen is niet meer nodig. Al menen sommige mensen van wel. En laten het veel te nadrukkelijk horen. Bij zulke mensen wil ik niet horen. Dat zal het wel zijn.
Ze zijn nog steeds leuk trouwens, de Marx Brothers. Voor wie het nog weet. Lang leve YouTube.
