 |
| Charles Giron, “Femme aux gants”, 1883 |
Is het voorbijgaan van de tijd niet datgene waaraan we allemaal, minstens nu en dan, lijden? En niet slechts als aan een ongemak, maar als aan iets dat zo radicaal afbreuk doet aan wat wij beminnen en waarderen, dat het een fun- damentele kwetsing en belediging van onze identiteit in- houdt? En is het verstrijken van de tijd niet tegelijk de meest onoverwinnelijke vijand, de vijand die ons onver- mijdelijk machteloos maakt? Ligt het dan niet voor de hand dat we ons soms via een vorm van ressentiment, ima- ginair proberen te wreken op deze oppermachtige vijand? Door te weigeren alles te laten verdwijnen in vergetelheid, door de tijd stil te zetten, of door hem te laten terugkeren, zoals dat soms, niet in de pathologie maar in de kunst, nog lijkt te lukken ook!
Nogmaals Paul van Tongeren. Ter verklaring wellicht van mijn schrijflust, als therapeutisch principe. Of het kunst mag heten laat ik in de midden.
