 |
| Francis Picabia, “Vrouw aan het raam”, 1941-1942 |
Nieuw boek: “Picabia” door Olga Mohler-Picabia.
Francis Picabia (1879-1953) trouwde in 1909 met de critica Gabriele Buffet (1881-1985), die een belangrijke rol zou spelen in de beweging van het Dadaïsme. De twee hadden een stormachtige relatie. Kregen vier kinderen. In 1930 scheidden ze.
Picabia hertrouwde in 1940 met Olga Mohler (1905-2002), een van zijn leerlingen, op de dag dat de Duitsers Parijs binnentrokken. Ze vertrokken naar Zuid-Frankrijk, waar ze het gezelschap zochten van verzetsstrijders (waaronder zijn ex Gabriele), zonder er zelf actief in te worden.
Picabia had na een beginperiode als impressionist een veelheid aan modernistische stijlen beoefend, maar daar in het zuiden van Frankrijk, ten tijde van de oorlog, maakte hij een hele serie traditionele schilderijen met schaars geklede vrouwen, veelal gebaseerd op foto’s uit louche blaadjes als “Paris sex-appeal”. Deze verkocht hij aan een Algerijnse handelaar, die ze weer doorverkocht aan bordelen in Noord-Afrika, waar ze als decoratie aan de muren hingen. Echte Picabia’s. Je moet toch ergens je geld mee verdienen.
De traditionele werken die Picabia in de oorlogsgebieden schilderde werden lang beschouwd als niet representatief voor zijn oeuvre. Niet serieus te nemen tussendoortjes. Gelukkig krijgen ze in de laatste decennia weer de herwaardering die ze toekomt. “Vrouw voor het raam” is gewoon een heel mooi schilderij: narratief, suggestief, niet goed weten wat gaande is, of er nog iemand binnen is, of binnen moet komen, of dat er iemand juist niét binnen mag komen.
Niet goed weten is wat ons gaande houdt. Mij in elk geval!
