 |
| Jean-François Rafaelli, “Rustend jong meisje”, ca 1900 |
Steven Pinker klaagt:
Velen denken dat het erkennen van het bestaan van iets als de menselijke natuur tegelijkertijd betekent dat je ook het bestaan van racisme, seksisme, oorlog, hebzucht, volkerenmoord, nihilisme, reactionaire politiek, en verwaarlozing van kinderen en gehandicapten goedkeurt. Iedere bewering die er vanuit gaat dat de geest aangeboren elementen bevat, wordt niet als hypothese opgevat maar afgedaan als een immorele gedachte.
De huidige morele opvattingen lijken te veronderstellen dat iedereen gelijk is. We willen vooral accepteren dat iedereen alles wat hij in het leven wil bereiken ook kan bereiken. Die acceptatie leidt echter ook tot de opvatting dat biologische krachten geen serieuze rol spelen bij hoe wij mensen zijn
De nadruk op biologische verschillen lijken snel geassocieerd te worden met vooroordelen en discriminatie. Het liefst willen we geloven dat mannen en vrouwen gelijk zijn, rassen gelijk zijn. Dat er geen gemiddelde verschillen in soorten intelligentie bestaan, geen overerfbare verschillen in persoonlijkheid. Maar door aperte verschillen te ontkennen verdwijnen ze nog niet.
Tsjechov schreef al: de mens zal alleen beter worden als je hem laat zien wie hij is. Ik geloof daar heilig in, zonder te beweren dat genen alles bepalend zijn. Ik zie het elke dag. Soms denk in nature, soms denk ik nurture, meestal zie ik het allebei.
