 |
| “Wassen”, 1921 |
Ik ben in Malaga en bezocht een overzichtstentoonstelling van Maria Blanchard (881-1932). Niet bepaald vrolijke werken, zei mijn vrouw. Dat zag ik ook. Er gaat iets dreigends uit van haar werk, ik herken iets van Paula Rego. Of de Van Gogh van “De aardappeleters”. Maria had van kindsbeen af een kromming in de wervelkolom en werd veel gepest. Ze noemden haar “de manke”. Pesten is een ernstige vorm van mishandeling. Leerkrachten springen er nog steeds niet adequaat mee om, zouden daar serieus om berispt moeten worden. Op mijn werk zie ik levenslange gevolgen voor de persoonlijkheid en het levensgeluk. Je hoopt wat te schuiven. Zelden is het geheel te redden.
Maar Maria zette het om in iets positiefs. In schoonheid, ook al stemt die wellicht niet vrolijk. Ik zie de wreedheid die ze terugkaatst. Als een vorm van catharsis. Soms moet het eruit. Maar haar pesters zullen het niet herkennen. Die zullen gezegd hebben: hé, die Maria die heb ik ook nog gekend, heb ik bij in de klas gezeten. God is vaak ernstig onrechtvaardig.
 |
| “Speelgoed, paard, trom en trompet”, 1920 |
 |
| “De waarzegster”, 1924-1925 |
