 |
| Clément Serveau, “Twee vrouwen”, 1933 |
Altijd was ze boos
Altijd schreeuwen
Boos
Boze ogen
Boos op alles
Op de wereld
Op haar vriend
En de buren
Boos, boos, boos,
En als het was opgelost
Was er weer wat anders
En toen ze werd meegenomen
Was ze boos
En ik denk
Dat ze nog altijd boos is
Maar niemand hoort het meer
Waarmee eigenlijk
Dus niks is veranderd.
