 |
| Jean-François Raffaelli, “Minstrelen “, 1887 |
Soms snap je het allemaal niet meer zo.
Ik kijk naar het nieuws en hoor dat Iran Israël heeft aangevallen. Zonder veel schade, want het was al ruim vooruit bekend dat het ging gebeuren, maar toch, een aanval. De internationale politiek roept in koor dat Iran niet moet escaleren. Iedereen lijkt verontwaardigd, ook al wist iedereen wat ging gebeuren. Maar als je niet wil dat de boel escaleert, waarom horen we dan nauwelijks verontwaardiging als Israël de Iraanse ambassade in Damascus bombardeert? En waarom valt Iran Israël aan als ze toch wel weten dat alles makkelijk gepareerd kan worden. Want dat moeten ze ook zelf geweten hebben.
Het is niet mijn bedoeling een politieke analyse te geven, daar heb ik dit blog niet voor. Alleen, als ik het niet meer begrijp wordt ik een beetje angstig. Dank denk ik weer aan de gouden muur van Mulisch: dat het achter de gouden muur, bij al die toppolitici helemaal niet zo weldoordacht en gecontroleerd gaat als je zou mogen verwachten, maar dat die mensen aan de top eigenlijk helemaal niet zoveel anders zijn dan kleine kinderen: als jij dit dan ik ik dat. Weinig gezonde volwassene, telkens weer meegesleept worden door de emotie, over en weer. Als je ruzie wil dan kan je het krijgen. Het is nooit in goede handen. En dat is zorgwekkend, beangstigend.
Mooie preek voor de zondagochtend.
