Om er dan maar een soort drieluikje van te maken. Omdat ik bij toeval even in de wereld van Konstantin Korovin ben afgezakt. Twee prachtige schilderijen uit diens Parijse atelier trekken mijn aandacht, werken geschilderd in 1898, rond zijn vijfendertigste jaar, beiden zo’n 60 x 120 centimeter groot, samen bijna vierkant. Werken die me intrigeren.
Waarom?
Kunstwerken die je raken moeten vragen oproepen, je in het schilderij zuigen, betrekken. Je voelt je een beetje een voyeur. Zoals elke psycholoog in wezen een voyeur is, nieuwsgierig is naar het verhaal. Ook hier vraag je je weer af wat precies de relatie is geweest tussen Korovin en het model. Hetzelfde model denk ik. Ik zie haar lichaamshouding. Wat spookt er door haar hoofd? De eerste hypotheses beginnen zich alweer te vormen.
Zo zie ik kunst, als een actieve daad, niet alleen van de kunstenaar, maar ook van de kijker. Het is nooit een-richting.
Alsof ik aan het werk ben…
