Soms zou ik alleen al een gedicht willen lezen enkel omdat ze zo mooi is.
Té mooi, moet God gedacht hebben.
Lieke Marsman (1990) was twee jaar dichter des vaderlands. Lieke Marsman is filosofe.
Toen ik psychologie studeerde zaten we in hetzelfde gebouw als de faculteit filosofie. Ik had ook wel filosofie willen studeren, maar bij filosofie waren de meisjes niet zo mooi, toen. Dat is veranderd. Of het goed is voor de filosofie weet ik niet, maar het is er wel leuker op geworden. En dat is ook wat waard.
Maar ik bleef bij psychologie. Levens kunnen veranderen om niets.
Lieke weet dat.
Wat klein begint is altijd bepalend. Niets blijkt onbeduidend.
Kleine dingen maken de pieken en de dalen. De schoonheid en de pijn.
Een verklaring voor het gebrek aan schoonheid
in deze wereld is dat de weg van de minste weerstand
in de praktijk soms de enige draaglijke is.
Dat dicht Lieke.
Iets om over na te denken. Daar is ze filosofe voor.
En dichteres.
Iets om over na te denken voor mij. Voor psychologen.
En zo komt het dan toch weer een beetje bij elkaar!
