Je kunt op veel manieren dichten.
Je kunt starten van een gedachte en thema en je arbeid beginnen, strak systematisch, gekaderd door metrum en rijm, en vervolgens net zo lang schaven tot de vorm de inhoud overstijgt.
Je kunt ook gewoon beginnen en vanuit de diepere lagen van het bewustzijn gedachten op laten borrelen, tot verholen gevoelens en gedachten stilaan manifest worden. Natuurlijk kun je dan nog wat schaven aan metrum en rijm, al dan niet te koste van de oorsprong, maar de basis blijft associatief.
En waarschijnlijk zijn er ook nog andere manieren.
Hoe je het ook aanpakt, je start altijd vanuit een leeg blad, en wat later is er een gedicht, daar waar eerder niks was. Je creëert, wat een diep menselijk verlangen is, zoals alle gedichten, in elk geval de associatieve in wezen in wezen altijd over verlangen gaan, of over gemis. Over hoop en verlies. Altijd eindigend in het niets.
