David Johansen is dood. Ik zag hem in 1984 op Rock Werchter. We gingen er met de bus naartoe, vooral ook omdat Lou Reed kwam. En omdat we voor het eerst in jaren niet naar Pinkpop waren geweest. Ik herinner me de hooikoorts, vanwege het gemaaide gras. Ik herinner me dat ik in mijn eentje even naar Johansen ben gaan kijken. Zonder dat het veel sporen nagelaten heeft.
Johansen heeft met zijn New York Dolls vooral zijn sporen nagelaten in de Punk scene, waar in uiteindelijk nooit middenin heb gezeten. Dat soort dingen hangen ook samen met je vrienden van het moment, die in 84 al niet meegingen om Johansen van nabij te zien.
In een naburig dorp had je een punk-band, de Brassers, en een naast de kerk gelegen punk-café die De Kwiet heette. Daar was een kleine punk-scene. Toen Hermans Brood in het dorpshuis kwam kwamen de Brassers in een busje aanrijden en vroegen of ze in het voorprogramma mochten. Café De Kwiet in de raam een kijkdag opengelaten om de kerkgangers te shockeren. Soms kwamen wij er ook. Een vriend van me lachte een keer hard en toen stond er een in zwart gekleed punkmeisje op en gaf hem een pets in zijn gezicht. “Er valt niks te lachen”, zei ze. Dat was niet onze stijl.
Maar dit alles heeft niks met David Johansen te maken. Van hem weet ik ook niet zo veel. Na zijn Hothothot-hitje was het wel helemaal klaar. Maar hij stond altijd goed op de foto. Zo zag ik me vroeger ook zelf wel, daarom ging ik misschien in 84 wel even kijken. Goed dat ik niet zo ben geworden.
