 |
| Camillie Pissarro, "Hyde Park", 1890 |
Er zijn twee gescheiden werelden in de zorg, die van de hulpverleners en die van de beleidsmakers. Achter bureaus worden allerlei concepten bedacht, plannen, projecten, om alles beter te maken. En nooit wordt het beter. Ik was eens bij de presentatie van ideeën voor een nieuwe wet op de jeugdzorg. Lang geleden alweer. Twee beleidsmedewerkers van het ministerie presenteerden een plaatje dat uitzag als een breipatroon, dat was de huidige jeugdzorg, en toen kwam een evenwichtig plaatje over het nieuwe systeem. En niks werd beter. Minister Kuiper zei dat er beter samengewerkt moet worden in de zorg en tekende ook weer twee plaatjes, voor en na. En overal worden nu werkgroepen geformeerd, winning teams, managers met targets. En weer zal er niks beter worden.
Langer geleden schreef ik ooit columns in het personeelsblaadje. Toen kon ik boos worden, af en toe. Tegenwoordig voel ik vooral cynisme. Columns schrijf ik al lang niet meer. Ik ga er niet op vooruit.
