Bij toeval stuit ik op een oude Top 40 lijst uit september 1965. Ik zat nog op de kleuterschool. Maar het merendeel van de hits ken ik nog, al is het natuurlijk vaak van iets later. Hoe dan ook. Satisfaction stond op 1. Ik herinner me Satisfaction als een van de eerste popliedjes die ik mee probeerde te zingen: “get no” zong ik, zonder enig benul van de betekenis te hebben. Het moet iets van een begin zijn geweest.
Ik zie Bob Dylan, de Beatles, de Kinks, de Beach Boys, Donovan. Allemaal LP’s van gehad. Zelfs Marianne Faithfull.
Het is een vreemd gevoel om al die bekende songs te zien en je te realiseren dat het allemaal zo lang geleden was. Een andere tijd en een ander gevoel. Wat niet meer terugkomt. Verwachtingen van een generatie van kort na de oorlog, zoals ik ze wellicht net te laat maar een beetje toch nog gevoeld heb. En waarvan we intussen weten dat ze niet worden bewaarheid. Maar het gevoel zit er nog steeds, al schiet niemand daar nu nog iets mee op. Alleen ikzelf misschien.
