 |
| Henri Le Sidaner, “De kleine tafel”, 1900-1910 |
Het was weer buitengewoon mooi weer en ik was vroeg thuis vandaag. Einde van een volle werkweek, mooi moment om even niets te doen. Ik zet me op mijn terras met een alcoholvrij biertje. Al is het maar voor het beeld, dat het goed is zo. Even zit ik zo, maar als vanzelf loop ik weer naar binnen, pak mijn iPad erbij en open weer een blog. Het heeft iets dwangmatigs, dat weet ik ook wel. Een drang om te creëren, voortkomend een behoefte aan controle, je niet neer willen leggen bij het verstrijken van de tijd. Lang nietsdoen is aan mij niet besteed, behalve als ik slaap. Nietsdoen kan ik alleen beleven als ik erover schrijf. Of wanneer ik Nescio lees, al veertig jaar dezelfde stukjes. Ik pak Titaantjes er nog maar eens bij omdat ik het zelf nog steeds niet beter kan uitdrukken. Niets doen op een mooie dag in mei:
En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie 't water stroomen, voortdurend stroomen naar 't onbekende. En 't onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik 't zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is. En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf. Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid. Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.
Ook God vervalt in herhalingen, schrijft Nescio. Daar is niks aan te doen. Het is goed zo.
