 |
| Job Smeets, “Aftermath”, ontwerp, 2009-2012 |
‘Het voornaamste doel van een oordeelkundige opstelling is de bezoeker de verveling en vooral de vermoeidheid te besparen. Hij moet zich in het museum thuis voelen en telkens, van de ene zaal naar de andere gaande, aangenaam worden verrast. Hij moet kunnen rondlopen met een gevoel van welbehagen. Alles moet daartoe meewerken: niet alleen een logische en kunsthistorisch verantwoorde circulatie door het gebouw en een volmaakte opstelling, maar evenzeer voldoende gelegenheid tot uitrusten en een perfect systeem van verwarming, air-conditioning en verlichting.’
D.C. Roëll, oud directeur van het Rijksmuseum, een der eersten die in 1918 het boekje van Nescio kochten.
Soms ga je naar het museum. De neiging bestaat om naar grote exposities te gaan, en niet alleen bij mij. Klimt, Vermeer. Druk, veel verkeerde mensen. Voor een museum althans. Want in sommige kringen is het nog altijd interessant om er geweest te zijn.
Ik zou beter moeten weten. Nescio zij, toen hij in India de Ganges had gezien: geef mij maar het Gein. Ik kan beter naar de kleinere exposities gaan, op momenten dat het er stil is. Ik was bij een expositie van Job Smeets, die ooit in dezelfde straat woonde als ik, samen met mijn vrouw, en verder was er niemand.het museum was te klein, Smeets heeft eigenlijk ruimte nodig, maar je kunt niet alles hebben. Er kwam een gevoel van welbehagen over me heen. De lijnen van mijn leven vervloeiden. Het was goed zo.
