Fotoboekje

 

Madame Misonne in het Misonne-huis, Gilley, 1910

Ik deed een bod op een fotoboek van Leonard Misonne, maar als gewoonlijk veel te laag. Er zijn nog altijd liefhebbers, wat we ook weer deugd doet. Enfin, dan maak ik maar mijn eigen fotoboek. Misonne is het waard. De foto’s weerspiegelen mijn herkomst. Mijn wortels langs vaderskant liggen in België. We zijn allemaal van boerenkomaf. Arbeiders later. Misonne laat dat voelen, ook al zet hij zijn vrouw hierboven in een ander daglicht.

Mijn tekst van Wikipedia:

Leonard Misonne (1870-1943) was een Belgisch picturalistisch fotograaf. Hij werd geboren als zoon van een advocaat en was de jongste van zeven kinderen. Hij studeerde mijnbouwkunde aan de Katholieke Universiteit Leuven, maar oefende het ingenieursberoep nooit uit. Reeds als student werd hij aangetrokken door musiceren, de schilderkunst en vanaf 1891 ook de fotografie, op welke laatste hij zich vanaf 1896 volledig toelegde.

Misonne maakte diverse reizen door Zwitserland, Duitsland en Frankrijk. Hij maakte naam met zijn kunstzinnige lichteffecten. “Het onderwerp is niets”, zei hij eens, “licht is alles”. Misonne stond bekend om zijn gevoel voor atmosfeer, maar zijn benadering wordt vanuit artistiek oogpunt ook wel enigszins als conservatief en sentimenteel bestempeld. Zijn onscherpe, impressionistische benadering van de fotografie leverde hem de bijnaam “Corot van de foto” op. 

Misonne werkte aanvankelijk vooral volgens het edeldrukprocedé en leerde in 1910 te Parijs van de bekende fotograaf Constant Puyo met het procedé van de pigmentfotografie (bromoliedruk) werken. Hij was toen inmiddels uitgegroeid tot een internationaal gewaardeerde exponent van het picturalisme en een bekende figuur in avantgardistische kringen. De meeste van zijn foto’s maakte hij in België en Nederland, veel landschappen, vaak aan de kust en in het bijzonder ook in de steden Gent en Antwerpen. 

Misonne leed aan een ernstige vorm van astma en overleed daar uiteindelijk ook aan, in 1943, te Gilly, België.

Hello Sailor

 

  

Hello Sailor pin-up meisjes waren bedoeld als morele opsteker voor soldaten, mariniers wel te verstaan, in oorlogstijd. Ze leiden af van de dood. Voor zover ik weet is Popeye nooit in de oorlog geweest. Ik ook niet trouwens. Maar een morele opsteker kunnen we beiden zeker gebruiken. Spinazie alleen is niet altijd genoeg. Gelukkig hebben we beiden een Olijfje. Slenter en classy. Zodat we weten waarvoor we leven. Pin-up meisjes zijn een beetje uit de tijd. Al zo’n beetje sinds ik geboren ben. Ik kan niet zeggen dat het er beter op is geworden. 

Sommige dingen komen nooit meer terug. Sommige dingen hebben we heel hard nodig…

Zomer voorbij

 

In elke stem zit angst verborgen,

Ogen tonen stil verdriet,

Blijft in winterweer geborgen,

Door het donker zie je niet,

Door de herfst zo goed geborgen,

Tot je weer de lente ziet.

Ook Neeskens

 

Ajax, 2 juni 1971, we zijn meer dan een halve eeuw verder. Johan Neeskens is dood. Plotseling.
Van de veldspelers is enkel nog de oudste in leven.

Alles herhaalt zich, en toch keert niks meer terug.

Ook mijn vader is dood. Ook alweer lang geleden. Maar ík ben er nog steeds. Elf jaar was ik. Eens zal de herinnering historie zijn, wat niks is, eigenlijk.

Johan Neeskens is dood en ik denk aan mijn vader, zonder te weten waarom.

Geen duiding

    

David Galstyan, geboren 1986, Armeens fotograaf met een portfolio op de website van Vogue. Woont en werkt in Jerevan. Verder nog nooit van gehoord.

De foto’s treffen me als zit ik in een droom. Mysterie en schoonheid vormen een altijd een fascinerende  combinatie. Ik weet niet of het verder nog toelichting behoeft. 

Ik heb de fantasie dat ik zelf begonnen ben te fotograferen en dat het mijn foto’s zijn. Dat ik een expositie heb in het plaatselijk museum. Landlijke aandacht trek.

Nog altijd ben ik dezelfde als in mijn pubertijd, de dagdromende jongen die een groot voetballer wilde worden, maar meer nog al weet had van het mysterie. Oog voor de schoonheid ben ik nooit verloren.

Voor wat het waard is, deze korte bespiegeling. Er is iets dat ik verder niet kan duiden. Maar dat maakt het leven de moeite waard ook, natuurlijk. Altijd, alleen dat… Zeg nu zelf!

        

                      

                     

         

     

Onbespied en onverwacht

 

Armand Rassenfosse, “Vrouw aan de wastafel”, 1919, Musée des Beaux Arts, Luik

Schoonheid scheelt het zelden zier,

Onbespied en onverwacht,

Achter deuren, op een kier,

Blijft ze beter in haar kracht.

Sommige schilderijen zijn als gedichten zo mooi. “Vrouw aan de wastafel” van Armand Rassenfosse (1862-1934) is zo’n schilderij. Het doet denken aan Degas, Toulouse-Lautrec, Ingres zelfs. Mag wel even uitgelicht worden op een dag dat ik verder niks te melden heb. Ik heb nog even gedacht om wat andere werken van Rassenfosse toe te voegen, hij heeft op meerdere domeinen zijn sporen verdiend, maar uit bewondering voor “Vrouw aan de wastafel” laat ik het erbij.  

Wist niet wat

 

In Nescio’s verhalenbundel ‘Boven het dal’ staat een mooie schets onder de titel ‘Najaar’. Nescio introduceert daar een soort alter-ego onder de naam Janus, die hij laat zeggen: “Hij was de man die iets miste en hij wist niet wat, de man die iets verlangde en hij wist niet wat, de man die iets zeggen wilde en hij wist niet wat. <…> War miste-n-i? Hij zij datti een gebroken hart had en dat de scherven overal door zijn gestel zwierven en eruit moesten zweren.”

Lieneke Frerichs heeft een dikke biografie geschreven over Nescio, over Frits Gronloh dus, die zijn hele leven niks had meegemaakt. Dat laatste wilde ik niet lezen, maar ik hoopte vooral antwoorden te krijgen op de oorsprong van bovenstaande ontboezemingen. Ze kwamen er niet. Ik heb de biografie maar weggezet in mijn bibliotheek op zolder, waar de boeken staan die ik niet meer bij de hand hoef te hebben. 

Verder dan halverwege ben ik niet gekomen.

Het juiste moment

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.