 |
| Jodie Kidd door Friedemann Hauss, Elle, augustus 1995 |
Soms dwaal ik wat af. De foto brengt me naar het artikel.
Jodie Kidd (1978) begon, nadat ze op het strand van Barbados was gespot en ontdekt door fotograaf Terry O’Neill, al op hele jonge leeftijd met modellenwerk en met het lopen van modeshows voor grootheden als Karl Lagerfeld. Jodie was ultra-dun, zoals lang de norm was in de modellenwereld. Jodie kreeg het echter heel moeilijk toen er kritiek kwam op die norm. Ze kreeg steeds meer het gevoel dat iedereen naar haar keek. Toen ze een keer boodschappen ging doen in een supermarkt kwam er een vrouw naar naartoe die zei: “Jij vermoord mijn dochter. Vrouwen als jouw vermoorden mijn dochter”. De angst werd steeds groter en Jodie kreeg zware paniekaanvallen. Dacht ook zelf dat ze doodging, want dat denken mensen die een zware paniekaanval hebben.
Het verhaal van Jodie raakt me. Ik probeer mensen van hun paniekgevoel af te helpen. Ik zie ook wel mensen die anorexia hebben gehad, of eigenlijk nog steeds hebben, want echt over gaat het nooit. Maar Jodie mag hier niet de schuld krijgen. Dat is niet eerlijk. Soms krijgen vaders de schuld. Maar ook dat is niet eerlijk. Het is nooit eerlijk om vaders de schuld te geven. Iemand de schuld geven is een uiting van agressie, hetgeen altijd iets oneerlijks impliceert. Jodie heeft nergens schuld aan. Ik mag haar foto hier dan ook best posten. Zonder schuldgevoel.
Maar ook met twijfel.
Is het dan nooit eerlijk om vaders de schuld te geven?
